Transformation Mistakes Into Truth

TRANSFORMATION MISTAKES INTO TRUTH, 2016

Kasia Kujawska-Murphy, Transformation Mistakes Into Truth

Kasia Kujawska-Murphy, Transformation Mistakes Into Truth

SONY DSC

 

PL

Obiekty reprezentują świat wyrażając dynamikę życia, ale też jednokierunkową entropię. Ważna jest prawda materiału, jakość przestrzeni i czasu, pragnienie rozwoju bardziej „właściwego” społeczeństwa. Materiał reprezentuje nieustanny ruch-przemieszczanie się, dynamikę i nowoczesność z możliwościami na jej miarę. Plan – projekt – mapa jest centrum dla przestrzeni, czasu i życia. Czas, który czwartym wymiarem czasoprzestrzeni płynie z różną prędkością i dlatego dogonienie światła nie jest możliwe. Promień światła zawsze nam się wynika i jest krok przed nami. Tak dzieje się z pożądaniem pragnienia nieobecnego, pragnienia braku, którym jest ludzka potrzeba „całości”. Koncepcja tworząca ludzkie miejsce jest podstawową formą percepcji. Wystawa proponuje re-odkrywanie kontynuacji, wyznaczenie centrum, relacji symetrii, równowagi, potencjału zmian. Takie doświadczenie w kontekście spontanicznego postrzegania, kreuje miejsce dla człowieka, psychologiczne dynamiczne pole prowadzące do poczucia czasu, cykliczności i społecznej świadomości. Część wystawy – film – skupia się na wywiadach i ich analizie przeprowadzonych w Westbeth Community (najstarszej komunie artystycznej w Nowym Jorku) z mieszkającymi tam artystami (działającymi w latach 50. – 70.); projekt ma na celu zbadanie życia oraz tragiczną śmierć amerykańskiej wybitnej fotografki Diane Arbus mieszkającej do końca życia w Westbeth Community, które w późniejszym czasie zostało przeznaczone na rezydencje artystyczne. Przedstawienie wywiadów mających na celu „odnalezienie Diane Arbus”, są podążaniem wg mapy antropologiczno – psychologicznej artystów. Widocznym elementem filmu jest jednokierunkowa entropia dotycząca życia, ciała ludzkiego, pamięci, prawdy, murów i utopii. psychologiczne obsesje i „normy” społeczne. Film bada procesy psychologii przenikającej do sztuki Diane Arbus, która dokumentowała ludzi społecznie nieakceptowanych, fizycznie i psychicznie ułomnych. Prace Diane Arbus dokumentują procesy przemian społecznych akcentujące psychologiczne obsesje i „normy” społeczne. Istnienie w czasie sprawia, że ludzkie indywiduum nie jest istotą ciągłą, lecz szeregiem kolejnych postaci, szeregiem osobnych zdarzeń. Kto inny zaczyna projekt , a kończy go kto inny. Będąc ciągle jakimś sobą – jest się innym sobą. Tożsamość wiecznie umyka. Ostatecznie jednak, mimo tych wielkich różnic, przez całe życie mamy poczucie tożsamości, czujemy, że „my” to „my”. Dzieje się tak wyłącznie za sprawą pamięci. To pamięć łączy nasz zmieniający się w czasie podmiot w jedno. Wystawa pyta o znaczenie regresji, nieobecności i jego nieosiągalnego pragnienia. Produkt społecznego porządku i reżimu reprezentacji powodują ślady określające napięcia między wewnętrznym bezruchem oraz czasem. Mamy do czynienia z tymczasową – przestrzenna ambiwalencją. Pojawia się specyficzny podział: „Obraz- Wyobrażenie- Oszustwo” albo: „Autonomia – Podwójność- Podobieństwo”. Entropia jest obiektem lęku. Ale istnieje też obiekt pożądania (object petit a – za Jacquem Lacan’em), a to prowadzi do pragnienia nie w relacji do obiektu, ale w relacji do jego braku. Pragnienie braku jest silniejszym motorem sprawczym aniżeli zastany stan spełnienia. Każda utopia powołana do istnienia przestaje zadowalać – natychmiast pojawia się pragnienie nieosiągalnego.

Comments are closed