Project “Silence in Slow Motion”, 2015,
solo show, Westbeth – Lou Reed Studio, New York City, Manhattan, 2015,
(project in cooperation with the Kosciuszko Foundation),
Kasia Kujawska-Murphy_ Lou Reed Studio, Westbeth, Manhattan, NYC
RECYCLING; ISTNIENIE W NIEISTNIENIU.WSZELKIE OPAKOWANIA, ODPADKI,
ZŁOMOWISKO CZĘŚCIOWO POSŁUŻYŁY DO ZAINSTALOWANIA
WYSTAWY POKAZUJĄCEJ SWOISTY NEGATYW NARZĘDZI, KTÓRYMI PRACUJĘ.
PRZEWROTNOŚĆ POLEGA NA POSTAWIENIU AKCENTU NA PUSTKĘ PO OBIEKTACH,
POPRZEZ ZAMALOWANIE PŁASZCZYZN WOKÓŁ ORAZ NA TYM, IŻ PRZED WYRZUCENIEM
NIEPOTRZEBNYCH OBIEKTÓW – ZDOBYŁY ONE STATUS EKSPOZYCYJNY.
“Drill and Circles”
“Under The Brick”
“Red Line”
“White Recycling Sculpture and Blue Circles”
“Recycling Sculpture with Falling Down Red Circle”
“PLANS – ArchitMaps”
Project “Silence in Slow Motion”, 2015 (eng.)
New York is a promised land for human freedom, thinkers, refugees. The other side of freedom – is fear, a sense of helplessness and alienation, with consequences of these intolerable feelings. Social psychology shows how historical eras imply different civilizational values, altogether with fears. The project asks whether the fear is irrational, or maybe an evolutional tool?
The project aims to present the process of science, psychology and sociology in a collaborative and participatory way, bringing the public into contact with science through artistic interrogation. The platform that allows look into different dimensions of consciousness is creativity of Karen Horney and Diane Arbus.
Karen Horney – German psychiatrist, before the World War II immigrated to New York and spent the rest of her life (taught: NY Medical College, New School for Social Research, co-founded the American Institute for Psychoanalysis). She brought up a socio-cultural interpretation of personality. Driving forces of human activity and the main source of neurosis is based on human contacts with the social environment.
New York-based artist Diane Arbus in the 50/60’s was documenting people socially not fully accepted, freaks, transvestites, mentally crippled, homeless. Extracted from the darkness recesses of the psyche into the light interfered with personal mental chaos.
Leading almost anthropological research on streets of New York expressed disagreement for existing social circumstances.
Parallel connection between these personalities is silence – the spacetimming bridge, which we step through to discover the reality convergent for all people – a common civilization fears.
In the context of art on the dignity of sick and ill people, suffering cancer there is little said about big taboo: mental illness, depression, fears. Medical documentations of mentally ill patients from the nineteenth century present them with a very unusual way of looking. This feature will be transformed showing kind of inner seeing.
The project needs to be based on the most influential place, where Arbus lived for a several years until her tragic death: Westbeth Artists Community. Stay at residential studios gives the only opportunity to work on the project, where psychological understanding and achievements of Karen Horney will meet the art of the most influential American photographer Diane Arbus.
Following the New York “map” of Arbus, a guide is an essence of the project, where the aesthetics of silence through searching for places, where the artist photographed her models, wanting to de-mask streets of New York.
Documenting the processes of social changes, the project will present psychological obsessions of society. With multimedia project I will set a happening, where corporate employees will spend a lunch break with noise isolating headphones.
Silence is desirable in noisy cities. Noise is inscribed in the human psyche; however New York is the synonym of freedom. Silence is impossible. If silence is man’s inner – sight, then New York is the quietest place in the world.
-
„Nowy York – cisza w zwolnionym tempie”, (pl) 2014
Nowy York- ziemia obiecana dla wolności człowieka, dla artystów, myślicieli, uchodźców. Miejsce, w ktorym schronili się naukowcy i artyści podczas II wojny światowej.
Drugą stroną wolności – jest lęk, poczucie bezradności i zagrożenia, alienacja i konsekwencje tych nie dających się znieść odczuć.
Psychologia społeczna ukazuje jak epoki historyczne implikują u człowieka różne cywilizacyjne wartości wraz z lękami. Zwątpienie i potrzeba jego stłumienia jest punktem wyścia dla nowożytnej filozofii. Pytanie, jakie projekt stawia, jest następujące: czy lęk jest irracjonalnym zjawiskiem, czy może ewolucyjnym narzędziem?
Każdy akt twórczości wymaga ciszy, która rozumiana jest jako wartość ulegająca transformacji. W ciszy, która jest pomostem pomiędzy wglądem we własną, niejednoznaczną naturę a wolnością miejsca, możliwe jest formułowanie wypowiedzi.
Wspólnym mianownikiem umożliwiającym wgląd w inny wymiar świadomości jest twórczość 3 kobiet: Karen Horney, Susan Sontag oraz Diane Arbus. W Nowym Yorku znalazły one ziemię obiecaną – wolność umożliwiająca im pracę nad najbardziej złożonymi aspektami istnienia współczesnego człowieka.
Karen Horney – niemiecka psychiatra, wyemigrowała do Nowego Yorku, gdzie spędziła resztę życia (wykładała: New York Medical College, New School for Social Research; współzałożyła Amerykański Instytut Psychoanalityczny).
Odrzuciła biologiczną koncepcję osobowości, na rzecz jej interpretacji społeczno-kulturowej. Uważała, że motorem aktywności człowieka oraz głównym źródłem neurotyzacji osobowości jest poczucie zagrożenia, pochodzące z kontaktów człowieka ze społecznym otoczeniem. Twórczyni neopsychoanalizy – zwanej psychoanalizą kulturalistyczną.
Nowojorskia artystka Diane Arbus w latach 50/60-tych, dokumentowała ludzi społecznie nie do konca akceptowanych, dziwaków, transwestytów, ludzi fizycznie i psychicznie ułomnych, bezdomnych. Wydobywane z ciemności na światło dnia zakamarki psyche, przeplatały się z osobistym psychicznym chaosem.
Prowadząc niemalże antropologiczne badania na ulicach Nowego Yorku wyrażała brak zgody na zastany układ społeczny.
Susan Sontag, pisarka, aktywistka na rzecz praw człowieka eksplorowała procesy psychologii przenikającej do sztuki, której funkcje ukazywała w świetle teorii osobowości. Psychiczne stany, a także choroba nowotworowa, (eseje: „Choroba jako metafora”, „Widok cudzego cierpienia”) wpływały na percepcję świata oraz twórczość. Pisała: „myśl jest formą odczuwania a odczuwanie-myślenia”. Mieszkała i pracowała w Nowym Yorku.
Elementem łączącym powyższe osobowości, równoległe do siebie światy to cisza – most czasoprzestrzenny, którym docieramy do odkrycia rzeczywistości zbieżnej dla wszystkich ludzi – wspólnych cywilizacyjnych lęków.
W XXI wieku zaczęło mówić się o chorobach w kontekście sztuki.
Zbyt mało jednak mówi się o chorobach psychicznych, depresjach, lękach; fobiach społecznych. Tematy te są tabu.
Podążanie drogami Nowego Yorku według mapy Diane Arbus wprowadzi nas do kolejnej odsłony, gdzie istotą jest estetyka ciszy, przeźroczystość, przez którą można przeniknąć podczas poszukiwania miejsc, w których fotografowała swoich modeli. Dokumentując procesy przemian społecznych skupię projekt na psychologicznych obsesjach społeczeństwa.
Wydaje się, że cisza jest najbardziej pożądana w zbyt hałaśliwych metropoliach. Absolutna cisza jednak prowadzi do bólu i halucynacji. W najcichszym miejscu na Ziemi (laboratorium Orfield, USA) człowiek wytrwa tylko 45 minut. Hałas jest wpisany w ludzką psychikę.Projekt ukaże jak nowoczesne narzędzia informacji i manipulacji na odłegłość, umożliwiają artystyczną aktywność ze społeczną psychologią jako nierozerwalnym elementem sztuki rozważającej przyczynę zachowań.
Projekt jest lustrem człowieka w Nowym Yorku – synonimie wolności, gdzie cisza jest niemożliwa, ale jeśli cisza jest wglądem w siebie – to Nowy York jest najcichszym miejscem na świecie.
2014